Historia Palmiarni Gliwickiej sięga 1880 roku, kiedy to na terenie siedemnastowiecznego parku powstały pierwsze szklarnie o charakterze wystawienniczym. Jesienią 1924 roku otwarto wystawę botaniczną, która stała się zaczątkiem późniejszej palmiarni. Główny pawilon otwarto w 1925 roku. Jego największą atrakcją był basen o pojemności 120 m3 w którym umieszczono największą w świecie roślinę wodną „Victoria regia”. Zaczęto gromadzić najciekawsze okazy roślin z wszystkich kontynentów, zbudowano terraria oraz klatki dla egzotycznych zwierząt, w utworzonym ZOO znalazły się aligatory, węże, żółwie i małpy. W 1936 roku sprowadzono z Ameryki Południowej anakondę i dwa małe pawiany. W 1941 roku zakwitła agawa.

   W 1945 roku obiekt uległ zniszczeniu – ponownie udostępniono go dopiero trzy lata później, dzięki wielkiemu zapałowi i poświęceniu pracowników, którzy zwozili okazy z całej Polski. W latach 70 liczba eksponatów sięgała prawie 8-miu tysięcy. Wskutek pogarszającego się drastycznie stanu technicznego – w roku 1978 przystąpiono do remontu i rozbudowy obiektu.

   W czterech pawilonach ekspozycyjnych na powierzchni 2000 metrów kwadratowych zgromadzono około 6000 gatunków roślin pochodzących z różnych zakątków świata, między innymi kanaryjskie palmy daktylowe, różne gatunki flory podzwrotnikowej, a jako ciekawostkę efektownie wyglądające przyprawy. Największe zainteresowanie budzą: egzotyczna kolekcja storczyków, sagowców, ananasowców i bananowców.  

   Zgodnie z tradycją Palmiarnia stała się również domem dla egzotycznych przedstawicieli fauny